A Las Flores De Heidelberg
A Las Flores De Heidelberg
This Spanish poem was written by Jose Rizal in Heidelberg in April of 1896.
A LAS FLORES DE HEIDELBERG
¡Id a mi patria, id extranjeras flores
sembradas del viajero en el camino,
y bajo su azul cielo,
que guarda mis amores,
contad del peregrino
la fé que alienta por su patrio suelo!
Id y decid...; decid que cuando el alba
vuestro cáliz abrió por vez primera,
cabe el Neckar helado,
le vÃsteis silencioso a vuestro lado
pensando en su constante primavera.
Decid que cuando el alba,
que roba vuestro aroma,
cantos de amor jugando os susurraba,
él también murmuraba
cantos de amor en su natal idioma;
que cuando el sol la cumbre
del Koenigsthul en la mañana dora
y con su tibia lumbre
anima el valle, el bosque y la espesura,
saluda en ese sol, aún en su aurora,
al que en su patria en su cenit fulgura.
Y contad aquel dÃa
cuando os cojÃa al borde del sendero,
entre las ruinas del feudal castillo
orilla al Neckar o en la selva umbrÃa.
Contad lo que os decÃa,
cuando, con gran cuidado,
entre las páginas de un libro usado
vuestras flexibles hojas oprimÃa.
Llevad, llevad ¡oh flores!
amor a mis amores
paz a mi paÃs y a su fecunda tierra,
fé a sus hombres, virtud a sus mujeres,
salud a dulces seres
que el paternal sagrado hogar encierra...
Cuando toquéis la playa,
el beso que os imprimo
depositadlo en alas de la brisa,
porque con ella vaya,
y bese cuando adoro, amo y estimo.
Mas ¡ay! llegaréis, flores,
conservaréis, quizás, vuestros colores;
pero lejos del patrio, heroico suelo,
a quién debeis la vida
perderéis los olores;
que aroma es alma, y no abandona el cielo
cuya luz viera en su nacer, ni olvida.
Sa mga Bulaklak ng Heidelberg
Pumaroon kayo sa mutya kong bayang pinakamamahal,
O mga bulaklak na hasik sa landas niyong manlalakbay,
At doon, sa silong ng maaliwalas na langit na bughaw,
Sa mga mahal ko'y di nagpapabaya't laging nagbabantay,
Inyong ibalita itong pananalig na sa puso'y taglay
Ng abang lagalag na di lumilimot sa nilisang bayan.
Pumaroon kayo, inyong ibalitang madilim-dilim pa,
Kung kayo, sa bati ng bukang-liwayway, ay bumubukad na,
Sa pampang ng Neckar na lubhang malamig ay naroon siya,
At sa inyong tabi'y inyong namamasid na parang estatuwa,
Ang Tagsibol doong hindi nagbabago'y binubulay niya.
Inyong ibalitang kung sinisingil na ng bukang-liwayway
Ang buwis na bango ng inyong talulot pag ngiti ng araw,
Habang bumubulong ang bagong umagang halik ang kasabay
Ng "Kung inyo lamang nababatid sana yaring pagmamahal!"
Siya'y may bulong ding inaawit-awit sa katahimikan,
Kundiman ng puso na sa kanyang wika'y inyong napakinggan.
At kung sa taluktok niyong Koenigsthul ay humahalik na
Ang mapulang labi ng anak ng araw sa pag-uumaga,
At ang mga lambak, gubat at kahuya'y binubusog niya
Sa daloy ng buhay na dulot ng sinag na malahininga,
Yaong manlalakbay ay bumabati ring puspos ng ligaya
Sa araw, na doon sa sariling baya'y laging nagbabaga.
At ibalita rin na nang minsang siya'y naglalakad-lakad
Sa pampang ng Neckar ay pinupol kayo sa gilid ng landas,
Doon sa ang tanod ay ang mga guhong bakas ng lumipas,
Na nalililiman ng maraming punong doo'y naggugubat.
Ibalita ninyo kung paanong kayo'y marahang pinupol,
Pinakaingatang huwag masisira ang sariwang dahon,
At sa kanyang aklat ay ipinaloob at doon kinuyom,
Aklat ay luma na, datapuwa't kayo'y naroon pa ngayon.
Hatdan, hatdan ninyo, O pinakatanging bulaklak ng Rin,
Hatdan ng pag-ibig ang lahat ng aking nga ginigiliw,
Sa bayan kong sinta ay kapayapaan ang tapat kong hiling,
Sa kababaihan ay binhi ng tapang ang inyong itanim;
Pagsadyain ninyo, O mga bulaklak, at inyong batiin
Ang mga mahal kong sa tahanang banal ay kasama namin.
At pagsapit ninyo sa dalampasigan ng bayan kong irog,
Bawa't halik sanang idinarampi ko sa inyong talulot
Ay inyong isakay sa pakpak ng hanging doo'y lumilibot,
Upang sa lahat nang iginagalang ko't sinisitang lubos
Nawa'y makasapit ang halik ng aking pag-ibig na taos.
Maaaring doo'y makarating kayong taglay pa ang kulay,
Subali't ang bango'y wala na marahil at kusang pumanaw,
Wala na ang samyong sa talulot ninyo'y iningatang yaman,
Pagka't malayo na sa lupang sa inyo'y nagbigay ng buhay;
Iwing halimuyak ang inyong kaluluwa, at di malilisan
Ni malilimot pa ang langit na saksi nang kayo'y isilang.
To The Flowers Of Heidelberg
Go to my country, go, foreign flowers,
Planted by the traveler on his way,
And there beneath that sky of blue
That over my beloved towers,
Speak for this traveler to say
What faith in his homeland he breathes to you.
Go and say. . . say that when the dawn
First drew your calyx open there
Beside the River Neckar chill,
You saw him standing by you, very still,
Reflecting on the primrose flush you wear.
Say that when the morning light
Her toll of perfume from you wrung,
While playfully she whispered, "How I love you!"
He too murmured here above you
Tender love songs in his native tongue.
That when the rising sun the height
Of Kainigsthul in early morn first spies,
And with its tepid light
Is pouring life in valley, wood, and grove,
He greets the sun as it begins to rise,
Which in his native land is blazing straight above.
And tell them of that day he staid
And plucked you from the border of the path,
Amid the ruins of the feudal castle,
By the River Neckar, and in the silvan shade.
Tell them what he told you
As tenderly he took
Your pliant leaves and pressed them in a book,
Where now its well worn pages close enfold you.
Carry, carry, flowers of Rhine,
Love to every love of mine,
Peace to my country and her fertile loam,
Virtue to her women, courage to her men,
Salute those darling ones again,
Who formed the sacred circle of our home.
And when you reach that shore,
Each kiss I press upon you now,
Deposit on the pinions of the wind,
And those I love and honor and adore
Will feel my kisses carried to their brow.
Ah, flowers, you may fare through,
Conserving still, perhaps, your native hue;
Yet, far from Fatherland, heroic loam
To which you owe your life,
The perfume will be gone from you;
For aroma is your soul; it cannot roam
Beyond the skies which saw it born, nor e'er forget